سال ششم، شماره سوم، پاييز 1392، ص 19-37

Ravanshenasi-va ـ Din, Vol.6. No.2, Fall 2013

حسن بلند* / فاطمه شاطريان محمدي**

چکيده

هوش معنوي «توانايي فطري و تجربه‌پذيرِ آدمي ‌در افزايش سازگاري از طريق كنش‌ها و دريافت‌هاي معنوي» است. تلاش براي دست‌يابي به ابزار اندازه‌گيري معتبر، روا، منعطف و پژوهش‌پذير در اين زمينه و رويكرد معنويت‌گرايانه، هدف اصلي اين پژوهش است.از‌اين‌رو، نسخة كوتاه «مقياس يكپارچه هوش معنوي» برگزيده و به فارسي برگردانده شد و در اختيار 414 تن از داشجويان دانشگاه گيلان (275 دختر و 139 پسر)، با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند‌مرحله‌اي انتخاب شده بودند، قرار گرفت. با تحليل سؤالات مقياس بر پايه محاسبه قدرت تشخيص، و حذف برخي سؤالات، 7 عامل «جهت‌گيريِ درون بنياد، اميدِ مؤمنانه، پذيرش، معناجويي، پيوندگرايي، ثبات دروني و همسازي» به‌دست آمد كه بر روي هم 48 درصد واريانس کل پرسش‌نامه را تبيين مي‌كرد. همچنين با بهره گرفتن از روش نمره‌هاي T، هنجار و دامنة برش مقياس آماج 40 گويه‌اي تعيين شد و دو نسخه موازي 20 گويه‌اي با مشخصه‌هاي آماري و ويژگي‌هاي روان‌سنجيِ مقايسه‌پذير و بارهاي عاملي همسان فراهم آمد.

كليدواژه‌ها: معنويت، هوش معنوي، مقياس يكپارچه هوش معنوي، اعتبار، ساختار عاملي، روايي، نسخه‌هاي موازي، دامنة برش.