طلاق يکي از استرس‌زاترين اتفافات زندگي است، به‌گونه‌اي‌که بعد از تجربه مرگ عزيزان، دومين منبع استرس در زندگي و يکي از سخت‌ترين تجربه‌هاي فرد در زندگي به‌شمار مي‌رود. يکي از درمان‌هاي روان‌شناختي که براي زنان در آستانه طلاق طراحي شده، «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» است. هدف پژوهش حاضر تعيين تأثير «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق است. روش پژوهش «نيمه‌آزمايشي» با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون است که با گروه کنترل اجرا گرديد. جامعه آماري پژوهش را تمام زنان متقاضي طلاق مراجعه‌کننده به دادگاه طلاق شهر بندرعباس در نيمه اول سال 1398 تشکيل مي‌دهند که از ميان آنها با استفاده از روش «نمونه‌گيري در دسترس» 30 تن انتخاب و به‌طور تصادفي در گروه آزمايش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جايگزين شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمايش، 12 جلسه برنامه «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» را دريافت نمودند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه «سازگاري زناشويي» گراهام اسپانيز (1976) و مقياس «طرحواره‌هاي هيجاني» ليهي استفاده شد. داده‌ها با روش آماري «تحليل کواريانس» تجزيه ‌و تحليل گرديد. يافته‌ها نشان مي‌دهد: زنان در آستانه طلاق گروه آزمايش نسبت به زنان در آستانه طلاق گروه کنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداري، سازگاري زناشويي و طرحواره‌هاي هيجاني سازگار بيشتر و طرحواره‌هاي هيجاني ناسازگار کمتري داشتند و فرضيه پژوهش مبني بر تأثير «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق تأييد گرديد (01/0>P). مي‌توان نتيجه گرفت که «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق تأثير دارد.
کليدواژه‌ها: روان‌درماني معنوي ـ مذهبي، طرحواره‌هاي هيجاني، سازگاري زناشويي.