اين پژوهش با هدف تدوين الگوي مفهومي «خودآگاهي» براساس منابع اسلامي (قرآن و حديث) انجام شده است. در پژوهش حاضر، در بخش استخراج مؤلفه‌هاي خودآگاهي و تبيين ساختار آن از متون اسلامي، از روش «تحليل محتوا» در چارچوب روش الگو‌يابي مفاهيم و سازه‌هاي روان‌شناسي از متون اسلامي، و در بخش بررسي اعتبار و روايي محتواي مؤلفه‌هاي خودآگاهي، از روش «پيمايشي» از نوع «دلفي» استفاده شده است. نتايج يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه ساختار مفهومي «خودآگاهي براساس منابع اسلامي» بر هفت مؤلفه (خودشناسي، خودتوجهي، خودتأملي، خداآگاهي، خودهشياري، فعاليت هدفمند، و خودپايي) مبتني است و هريك از مؤلفه‌ها با ساير مؤلفه‌ها در ارتباط است. نتايج بررسي روابط بين مؤلفه‌ها نشان داد الگوي مفهومي خودآگاهي در قالب فرايندي، با شناخت و تأمل در خويش آغاز و از مسير خودتوجهي، خودهشياري، خداآگاهي، برخورداري از فعاليت هدفمند و خودپايي است که به خودآگاهي کامل مي‌انجامد.