«صميميت» عاملي اساسي در رضايت، کيفيت، ثبات و عملکرد زناشويي است. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش «بهزيستي معنوي»، «گذشت» و «چشم‌انداز زماني» در تمييز زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين بوده است. روش پژوهش «همبستگي» بود. جامعه‌ آماري کل زوج‌هاي 20 تا 40 سال شهرستان ملاير بود که از ميان آن‌ها به روش در دسترس 366 زوج انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از مقياس‌هاي «بهزيستي معنوي»، «گذشت تصميمي و هيجاني»، «چشم‌انداز زماني» و «صميميت زناشويي» استفاده شده است. داده‌ها با استفاده از «تحليل تشخيص» تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد ابعاد بهزيستي معنوي، گذشت و چشم‌انداز زماني در پيش‌بيني عضويت گروهي زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين نقشي معنا‌دار داشت. به‌ عبارت ديگر، چشم‌انداز زماني حال جبرگرا، گذشت هيجاني، چشم‌انداز زماني گذشته‌ منفي، بهزيستي وجودي، چشم‌انداز زماني گذشته مثبت، گذشت تصميمي، چشم‌انداز زماني آينده و حال لذت‌گرا ـ به ترتيب ـ عضويت افراد در دو گروه را پيش‌بيني نموده است. با توجه به تأييد نقش بهزيستي معنويْ گذشت و چشم‌انداز زماني در تمييز زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين، توجه مشاوران و روان‌شناسان زناشويي به نقش اين متغيرها در برنامه‌هاي پيش‌گيري و خدمات مشاوره‌اي در زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي پايين از اهميت ويژه‌اي برخوردار است.

کليدواژه‌ها: بهزيستي معنوي، چشم‌انداز زماني، زوج‌ها، صميميت زناشويي، گذشت.