هدف این پژوهش، تعیین تأثیر دورة کوتاه مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر میزان خلق و تهی شدن من در نمونة غیربالینی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است و از طرح پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه: پذیرش/ دعاکردن (گروه 1)، پذیرش/ کنترل (گروه 2) و کنترل/ کنترل (گروه 3) جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسش نامه های سلامت عمومی، نگرش سنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه گیری قرار گرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپ های هیجانی پخش شد که افراد دو گروه نخست می بایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپ ها را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاکردن می پرداخت، درحالی که افراد گروه های دیگر کار خاصی انجام نمی دادند. پس از ارزیابی مجدد خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ، نتایج تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، گروه ها در بُعد منفی مقیاس خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.
نعمت اله یارالهی / دانشجوی دکتری روان شناسی بالینی دانشگاه شیراز na.Yarollahi@shirazu.ac.ir محمدرضا شعیری / دانشیار گروه روان شناسی دانشگاه شاهد Shairigm@gmail.com دریافت: 08/04/1396 ـ پذیرش: 02/10/1396
چکیده
هدف این پژوهش، تعیین تأثیر دورة کوتاه مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر میزان خلق و تهی شدن من در نمونة غیربالینی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است و از طرح پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه: پذیرش/ دعاکردن (گروه 1)، پذیرش/ کنترل (گروه 2) و کنترل/ کنترل (گروه 3) جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسش نامه های سلامت عمومی، نگرش سنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه گیری قرار گرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپ های هیجانی پخش شد که افراد دو گروه نخست می بایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپ ها را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاکردن می پرداخت، درحالی که افراد گروه های دیگر کار خاصی انجام نمی دادند. پس از ارزیابی مجدد خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ، نتایج تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، گروه ها در بُعد منفی مقیاس خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود. کلیدواژه ها: دعاکردن، پذیرش هیجانی، تهی شدن من، خودکنترلی، خلق.
یارالهی، نعمت اله.(1399) بررسی تأثیر دوره‌ی کوتاه‌مدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجان بر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونه‌ی غیربالینی. فصلنامه روان‌شناسی و دین، 13(2)، 23-39
نعمت اله یارالهی."بررسی تأثیر دوره‌ی کوتاه‌مدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجان بر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونه‌ی غیربالینی". فصلنامه روان‌شناسی و دین، 13، 2، 1399، 23-39
یارالهی، نعمت اله.(1399) 'بررسی تأثیر دوره‌ی کوتاه‌مدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجان بر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونه‌ی غیربالینی'، فصلنامه روان‌شناسی و دین، 13(2), pp. 23-39
یارالهی، نعمت اله. بررسی تأثیر دوره‌ی کوتاه‌مدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجان بر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونه‌ی غیربالینی. روان‌شناسی و دین، 13, 1399؛ 13(2): 23-39
