سال سيزدهم، شماره دوم، پياپي 50، تابستان 1399
نعمتاله يارالهي / دانشجوي دکتري روانشناسي باليني دانشگاه شيراز na.Yarollahi@shirazu.ac.ir
محمدرضا شعيري / دانشيار گروه روانشناسي دانشگاه شاهد Shairigm@gmail.com
دريافت: 08/04/1396 ـ پذيرش: 02/10/1396
چکيده
هدف اين پژوهش، تعيين تأثير دورة کوتاهمدت دعاکردن در موقعيت پذيرش هيجاني بر ميزان خلق و تهيشدن من در نمونة غيرباليني بود. اين پژوهش از نوع نيمهآزمايشي است و از طرح پيشآزمون ـ پسآزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو بهصورت تصادفي انتخاب و در سه گروه: پذيرش/ دعاکردن (گروه 1)، پذيرش/ کنترل (گروه 2) و کنترل/ کنترل (گروه 3) جايگزين شدند. پس از تکميل پرسشنامههاي سلامت عمومي، نگرشسنج ديني و پذيرش و عمل؛ ميزان خلق و عملکرد خودکنترلي فرد (آزمون استروپ) مورد اندازهگيري قرار گرفت. سپس، براي آزمودني کليپهاي هيجاني پخش شد که افراد دو گروه نخست ميبايست طي آن هيجاناتشان را بپذيرند و گروه سوم کليپها را طبق روال عادي تماشا کردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاکردن ميپرداخت، درحاليکه افراد گروههاي ديگر کار خاصي انجام نميدادند. پس از ارزيابي مجدد خلق و عملکرد خودکنترلي استروپ، نتايج تفاوت معناداري در عملکرد خودکنترلي سه گروه نشان نداد. همچنين، گروهها در بُعد منفي مقياس خلق تفاوت معناداري با يکديگر نداشتند؛ اما ميزان خلق مثبت، آرامش و شادکامي در گروه پذيرش/ دعا نسبت به دو گروه ديگر بيشتر بود.
کليدواژهها: دعاکردن، پذيرش هيجاني، تهيشدن من، خودکنترلي، خلق.